Al een hele tijd ben ik zoekende naar een manier van werken als fotograaf die voor mij prettig is. Daarnaast zoek ik sinds de geboorte van onze dochter naar de goede balans tussen gezin, mijn baan in het onderwijs, fotografie, sport en het sociale leven. Ik denk dat ik op beide vlakken heb gevonden wat ik zocht. Dat heeft alles te maken met prioriteiten stellen.
Fotografie als werk
Ik betrapte mezelf er steeds vaker op dat ik niet erg uitkeek naar sommige foto-opdrachten. Eerst schoof ik dat gevoel onder de 'gezonde spanning', maar hoe vaker hoe vervelender en ik begon te verlangen naar de tijd dat ik gewoon lekker voor m'n lol fotografeerde nog voordat ik me had ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Maar waarom deed ik dan bepaalde opdrachten? Ik dacht dat het hebben van betalende klanten betekende dat ik professioneel was en dat was voor mij belangrijk. Maar waarom? Om serieus genomen te worden door anderen? Wat als anderen mij serieus nemen maar ik ondertussen steeds minder plezier beleef aan de opdrachten? Waar doe ik het dan voor? Voor het geld hoeft het in principe niet vanwege mijn baan in het onderwijs. Dat soort gedachten gingen al een hele tijd door me heen.
Resoluut als ik soms kan zijn, had ik bedacht dat ik dan helemaal maar geen opdrachten meer zou aannemen en me gewoon zou uitschrijven bij de Kvk. Dan hoef ik ook niet meer na te denken. Dat was toch iets te resoluut en ook zonde, want er zijn dus wel degelijk opdrachten waar ik echt heel blij van word. Dus wat is dan de ideale oplossing? Alleen nog opdrachten aannemen waar ik echt zin in heb, die echt bij mij passen. Een beetje jammer dat het jaren duurt voordat ik durf te doen wat ik het leukst vind, maar goed, better let as net (dat is Fries). Dat ik niet eerder deze keuze durfde te maken, heeft te maken met dat ik het best lastig vond om nee te zeggen tegen potentiele klanten. Sinds onze dochter er is, is het makkelijker kiezen; een opdracht die ik niet leuk vind, of lekker met mijn dochter zijn? Dan is de keuze natuurlijk snel gemaakt. Zij helpt mij prioriteiten stellen.
Voor de eerdere klanten die dit nu lezen wil ik even benadrukken dat ik zelden met tegenzin een opdracht heb uitgevoerd, zo erg was het niet, maar ik voelde gewoon altijd enorme prestatiedruk, waardoor er meer sprake was van stress dan van plezier en dat is gewoon zonde van iets wat als hobby begon en mij zoveel meer plezier kan bezorgen. De prestatiedruk is de reden waarom ik een tijdje geleden even geen bruiloften meer aannam. Nu ik zelf beter weet hoe ik werk als fotograaf, kan ik ook weer bruiloften aannemen, dus sinds 2024 doe ik dat weer wel, en met plezier.
Ik blader regelmatig door onze oude fotoboeken, zo ook afgelopen januari. De oude familiefoto's maken me altijd weer zo blij. Ik besefte opeens heel duidelijk dat gezinsfotografie in reportagestijl (dus grotendeels ongeposeerd) gewoon mijn ding is. Vooral nu ik zelf mem ben geworden, weet ik nog beter hoe belangrijk foto's van je eigen kind(eren) zijn. Wat ik als fotograaf dus het liefst fotografeer, zijn gezinnen met jonge kinderen, ongeposeerd, waarbij de meeste aandacht gaat naar de kinderen. Ik kom bij het gezin thuis (of een andere vertrouwde omgeving waar de kinderen lekker hun gang kunnen gaan) en ik fotografeer dat wat er normaal gesproken ook gebeurt. De dagelijkse momenten waarop je later terug wilt kijken, zoals het vroeger echt was. Geen perfectie, maar gewoon zoals het is. Dat is eigenlijk best wel perfect, toch? Hetzelfde concept is trouwens ook van toepassing op gezinnen met oudere kinderen of gewoon totaal andere verhalen of individuen, op voorwaarde dat de volwassenen net zo goed mijn camera kunnen negeren als kleine kinderen ;). Laat mij de fly on the wall zijn met camera. Dan ben ik blij.
Mijn 'nieuwe' manier van werken heeft niet alleen te maken met de opdrachten die ik wel en niet aanneem. Er waren meer factoren die mijn plezier in de weg stonden, factoren die ik nu verban uit mijn manier van werken. Zo 'moest' ik (van wie??) in raw fotograferen en de raw-files bewerken met een daarvoor geschikt programma, terwijl ik stiekem de kleuren van de Fujifilm-jpg-bestanden véél mooier vind en ik ook gewoon een hekel heb aan aan nabewerken. Ook iets wat m'n plezier belemmerde; een shitload apparatuur meeslepen, want ja, kan handig zijn. Terwijl ik al heel lang weet dat ik het allerfijnst fotografeer met één camera en één 23-mm-lens (35mm fullframe equivalent).
Een shoot zoals ik dat het leukst vind
Vandaag heb ik een jong gezin gefotografeerd met de minimale hoeveelheid apparatuur en dat was gewoon heel erg fijn. Deze fotosessie was op mijn eigen initiatief, dus lekker even geen prestatiedruk en ik had de ruimte om te fotograferen zoals ik dat wil. Er werd niet geposeerd en als kers op de taart heb ik de mooie jpg-bestanden minimaal of niet bewerkt. Ik werd zo blij van deze fotosessie, het gaf me gewoon veel meer voldoening en ik voelde me meer ontspannen. Ook niet onbelangrijk; het gezin vindt de foto's mooi. Na deze fotosessie werd dus nog duidelijker dat ik gewoon moet gaan voor wat ik leuk vind en het ook zonde is om de fotografie helemaal op te geven. Ik geloof trouwens ook dat focussen op dat wat ik het leukst vind, ervoor zorgt dat ik een betere fotograaf word. Ook wel een goede bijkomstigheid.
Ik noemde het een zoektocht, maar eigenlijk wist ik al heel lang wat ik het leukst vind om te doen. Maar ja, dat is niet hoe 'de anderen' het doen dus 'dan zal het wel niet goed zijn'. Wijsheid komt dus echt met de jaren...
Lang verhaal kort: ik doe alleen nog fotosessies die mij echt blij maken, zonder onnodig veel apparatuur en ik laat de jpg-kleuren van Fujifilm zoals ze zijn met zo weinig mogelijk bewerking. Nu heb ik weer zin in nieuwe opdrachten.
Gewoon lekker dom autootjes en huisjes fotograferen
Iets wat ik ook helemaal leuk vind; naar een dorpje of een andere stad rijden, uitstappen en wat rondlopen en fotograferen. Ik vind bijna altijd wel een opvallend huis of een mooie oude auto. Ik voel me vaak een soort verdwaalde toerist. Alsof mensen mij zien en denken; waarom fotografeert zij dat huis / die auto? Wat is daar nou leuk aan? Dat soort gedachten weerhouden mij best vaak om eropuit te gaan. Stom hè? Maar stiekem heeft iedereen wel onnodige onzekerheden. Ik word er steeds beter in om me weinig aan te trekken van wat anderen eventueel van mijn foto's zouden vinden. Ik vind het gewoon leuk. Ieder z'n hobby.
Maar zo gek is het nog niet eens. Ik kwam er via sociale media achter dat er dus best veel mensen zijn die dit soort foto's maken en ze worden zelfs als prints verkocht. Daarom bied ik mijn foto's nu ook als print aan. Er is dus serieus al een wildvreemde in Amerika die een van ''mijn'' auto's aan de muur heeft hangen, 50x70 cm maar liefst. Daar word ik blij van.
